Nereye Koşuyoruz..?

Hayat ilginç anlarla dolu, ne zaman ne olacağını tahmin etmek gerçekten güç! İşin aslı, bundan şikâyetçi değilim. Spor ve koşu ile ilgili yazılar yazmayı planlarken, bazen kendini şaşırtmaktan zarar gelmez diyerek bu sefer gündeme uygun koşmaya ve son birkaç günde değişen iklimle ilgili yazmaya karar verdim.

Türkiye’nin siyasal kavgalar ve istikrarsızlıklarla dolu olduğu bir dönemde 1972 senesinde doğdum. 1979’da ilkokula başladığımda ise, sokak çatışmaları artık sıradan görüntüler halini almıştı. Bırak politik eğilimini dile getirmeyi, okuduğun gazeteyi, kitabı ya da dinlediğin şarkıyı açıklaman bile sana ve çevrene zarar verebilirdi. Babamın görevi sebebi ile ilkokulu 3 ayrı şehirde okumuştum: Samsun, Diyarbakır ve Erzurum. Değişen şehirlere rağmen annemin evden çıkarken bana ilk tembih ettiği şey: “Okulda sakın evde hangi gazeteyi okuduğumuzu söyleme” olurdu. İlkokul birinci sınıfta okuyordum; Samsun 23 Nisan İlkokulu’nun bahçesinde oynarken slogan atan bir grubu fark edip, evde bana yapılan bütün uyarılara rağmen daha iyi görebilmek için okul kapısının yanına kadar sokuldum. Kol kola girmiş çoğunluğu erkek gençler hep bir ağızdan sol yumrukları havada sloganlar atıyordu. Korku ve şaşkınlık içerisinde olanı biteni seyrederken hademenin “Hadi içeri gir evladım!” uyarısını hayâl meyal hatırlıyorum ama hala dün gibi net hatırladığım şey; “Bunlar ne yapıyor” diye sorduğumda “Göz boyuyorlar” demesiydi.

O gün çocuk aklımla kabullendiğim gerçek, göz boyamaktı ama aradan geçen onca apolitik yıldan sonra bugün üzüntü içinde görüyoruz ki aslında boyanmış gözlerimizi siliyorlarmış ve biz -en azından ben- bunu fark edememişiz. Bugün 41 yaşımda önüme bir fırsat daha geldi ve bu fırsatı iliklerime kadar içime çekmek istiyorum. Korkudan değil dışarı, cama bile çıkamayan benim çocukluğuma karşın bugün, 9 yaşındaki kızımla birlikte demokrasi uğruna sokaklara dökülüp bayrak sallamanın tadına varıyorum. Onun bu yaşta önüne gelen bu fırsatı sonuna kadar yaşaması için elimden geleni yapıyorum, yapacağım da. Şimdi daha net anlıyorum, görüyorum ve size saygı duyuyorum çocukluğumun devrimcileri! Affedin size ön yargı ile baktığımız ve baktırıldığımız için!

 Bu sabah Team Istrunbul’dan bir grup arkadaşım ile beraber Gezi Parkı’na koştuk. Farklı bir bakış açısı ile gittim oraya bu sabah; okul bahçesinin demir parmaklıkları arkasından korku ile bakan, nasihatlerle kuşatılmış bir kafa ile değil, anlamaya çalışan ve direnişe saygı duyan bir kafa ile gittim. Sabahları erken koşmakla ilgili ilk yazımı okuyanlar hatırlar, sabah vakitleri insanların en saf, en rütbesiz, en egosuz halleridir diye... Her şey saf ve güzeldi; güneş, işlerine giderken bize el sallayıp korna çalan insanlar, durup geçmemize izin veren belediye otobüsünün şoförü ve alkışlayan yolcular, Dolmabahçe sarayının önünde bekleyen, günlerdir görev yapan uykusuz polisler, çadırlarında ya da betonun üstünde uyuyan pırıl pırıl gençler, kısacası her şey saf ve güzeldi… Hepsinin önünde saygı ile eğiliyorum; hepimize harika bir duruş sergiliyorlar ve bunu kendileri için değil bütün ülke için yapıyorlar; benim için, 9 yaşındaki kızım için, sevdiklerim, sevmediklerim için, polisler için, politikacılar için yapıyorlar. Bizler sıradan hayatlar yaşadık; kendi hayatlarımızı, eğer şanslıysak etrafımızdaki bir kaç kişinin de hayatını değiştirebildik en fazla… İnanın bu gençler bir ülkenin kaderini değiştirmek için uğraşıyorlar. Yıkmak, kırmak isteyenleri olayın dışında bırakıyorum ama bu gördüğüm gençler kavga istemiyor, çözüm istiyor, anlayış istiyor ve hepimiz için demokrasi istiyor. Umarım evlerinden uzak çadırlarda sabahlayan gençler, bu yolda yaşadıkları her tür zorluğa değer kazanımları elde edip, kimsenin burnu bile kanamadan en kısa zamanda evlerine döner… 

Biz Türklerle ilgili şöyle bir yaygın kanı vardır; heyecanlarımızın hep kısa soluklu, hafızalarımızın ise hep sığ olduğu söylenir. Kolay unuturuz, tepki vermeyiz, hiçbir eylemi uzun süre organize yapamayız diye bilinir. Bu sefer bunun farklı olduğunu düşünüyorum. Gördüğüm mucizeler, doruğa ulaşan yaratıcılık, karşı şiddete rağmen ortamdaki barışçıl hava, bu sefer bu işin farklı olduğunu gösteriyor. Hayatımda ilk defa tüm futbol kulübü taraftarlarının barış içerisinde bir arada kenetlenmiş olduklarını görüyorum. Hayatımda ilk defa tek komik Türk’ün Cem Yılmaz olmadığını görüyorum; inanılmaz esprileri, dahiyâne duvar yazılarını görüyorum, bütün acımasızlığa rağmen dik durma kararlılığını görüyorum. Her zaman dediğim gibi Türkiye koşuyor, siz hala koşmuyor musunuz?

Ne mutlu çapulcuyum diyene!

Serhat YILDIRIM